ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΓΓΕΛΩΝ ΕΝΤΟΣ ΑΤΜΟΜΗΧΑΝΗΣ (υπέρ της εκλάμψεως της αληθείας)

 Όταν με τη βαρύτητα του ανέμου που συναρπάζει τα φρόκαλα

 μεσ’ από τα πόδια των μανάδων

 εσάλπισε το πεφταστέρι

τις τελευταίες εντολές των θεανθρώπων,

σηκώθηκε υπερήφανος ο φθόγγος

και μ’ ευκαμψία τελείου μηχανικού λεπτολογήματος

παρέσυρε την ευτυχία προς τα πελάγη μιας παμμεγίστης παλιρροίας.

Τότε συνέβη να φτερνιστούν οι φυσητήρες

και όλα τα κήτη ανέστρεψαν την κοιλιά τους

και κατεποντίσθησαν αύτανδρα τα περασμένα κουφάρια

υπέρ της εκλάμψεως της αναγεννήσεως της ευτυχίας

υπέρ της εκλπηρώσεως των εσχατιών

υπέρ της ειρήνης υπέρ της αμαυρώσεως

υπέρ της εκλάμψεως της αληθείας

υπέρ της κατισχύσεως των ρόδων

και της μαγικής αράχνης εν έτει χαράς

για τον αιώνα των μεγάλων ολισθημάτων

των κυμάτων επάνω στα στεκούμενα καράβια.

(ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΓΓΕΛΩΝ ΕΝΤΟΣ ΑΤΜΟΜΗΧΑΝΗΣ, από την ποιητική συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935)

 

Από την ίδια συλλογή ανθολογούνται παρακάτω και τα ποιήματα (ΤΙΤΛΟΙ και πρώτοι στίχοι):

1.    ΦΕΝΑΚΗ, Καμία προκοπή. Παντού στάχτη…

2.    ΑΣΒΕΣΤΗΣ, Δεν έχουμε κυδώνια. Μας πήραν το ισόποσο…

3.    ΤΟ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑΔΩΝ, Ενωρίτερα κι απ’ την αυριανή της συνουσία…

4.    Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΠΑΛΛΑΛΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ, Όταν η ρουκέτα τελείωσε την εκσπερμάτωσή της…

5.    ΟΤΑΝ ΣΤΕΓΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΚΩΣΕΙΣ, Δεν ήταν ο ζέφυρος…

6.    Η ΦΥΓΗ ΤΟΥ ΝΗΜΑΤΟΣ, Η τέρψις των παρθένων στην καρδιά μας…

7.    ΤΑ ΣΠΥΡΟΥΝΙΑ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ ΚΑΙ Η ΤΑΧΥΤΗΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ, Η σημασία των λοστών εκορυφώθη…

8.    ΑΝΤΙ ΦΛΥΤΖΑΝΙΟΥ, Μια φίλη συνήντησε μιαν άλλη φίλη

9.    Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ, κουρνιάζει στην βρεφοδόχο της…

10.                       ΠΥΡΟΤΡΙΧΕΣ ΟΛΟΛΥΖΟΝΤΕΣ, Κήπος περισυλλογής…

 

ΦΕΝΑΚΗ (από την Υψικάμινο του Ανδρέα Εμπειρίκου 1935)

Καμιά προκοπή. Παντού στάχτη. Παντού φόνοι. Κάθε μέρα φέρνει μιαν άλλη μέρα και εξαντλείται βαθμηδόν η παρακαταθήκη των στιλβωτηρίων. Λίγοι γενναίοι ακόλουθοι ξεπετσώνουν τα μπράτσα τους και φορούν μεγάλες ομπρέλες μπρος σε καθρέφτες γαλακτερούς. Οι νέες που έμειναν ριζωμένες επάνω στα ίχνη τους γονιμοποιούν τις σκιές τους. Δυο νεράιδες ασθμαίνουν. Ένας κόλουρος επιμένει. Οι τρίχες της κεφαλής του απεδείχθησαν τετελεσμένα γεγονότα

 

ΑΣΒΕΣΤΗΣ

Δεν έχομε κυδώνια. Μας πήραν το ισόποσο του βραχυτέρου μας πολτού και μένουν κάτω από το φλοίσβο του οι νεαρές λεοπαρδάλεις μόνο και μόνες τους  με τα μαύρα φλουριά τους και την ψυχρή ερήμωση του τελευταίου γλάρου. Δεν έχομε κυδώνια. Φορτία ευκαλύπτων πεθαίνουν μέσα στην παλάμη των παλμών μας και ό,τι κι αν πούμε και ό,τι κι αν δούμε κερνάμε την εξέχουσα νοημοσύνη των αρωματισμένων μειρακίων. Δεν έχομε κυδώνια ή μήπως έχομε την κυδωνόπλαστη τραχύτερή τους μορφή καταιγισμών κόποι και χλιαρά σταχυολογήματα μεταβατικών και αρνητικόν κλωθογύσριμα πόλου και τρύπα.

[από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935]

 

ΤΟ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΤΩΝ ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΑΔΩΝ (από την Υψικάμινο του Ανδρέα Εμπειρίκου 1935)

Ενωρίτερα και από την αυριανή της συνουσία η δεινοπαθήσασα αιχμή της τελευταίας οροσειράς χαμήλωσε τα βλέφαρα για να δεχθεί τα δώρα των αυτομάτων περιστροφών. Τριάντα μέλη της ερμαφρόδιτης συνομιλίας κατέσχον την ανεπανόρθωτον δενδροστοιχίαν εν χορδαίς και οργάνοις ενώ τα νυμφοπάζαρα έβριθαν με αστακούς κυρίως και με κομψές λεμονάδες του κουτιού. Επειδή όμως κανείς δεν σήκωσε το δίχτυ που άλλοι σ’ αυτή τη χώρα ονομάζουν βαυαρική προεξοχή η λεπίς των υφασμάτων σχίστηκε σε δυο και βγήκε μια για πάντα ο κοσμήτωρ της ιερής μανίας απαράλλαχτα σαν το πουλί που βγαίνει από μια κάλτσα.

 

Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΓΙΟΡΤΗ

Όταν η ρουκέτα τελείωσε την εκσπερμάτωσή της εξηκολούθησε ο βόμβος των πλωτών επαύλεων. Μέσα στην κρυφή δεξαμενή μία σταγών καρφώθηκε στο στήθος μιας νέας που περιποιείτο τους μεταξωτούς καρπούς της ιδικής της νωχελείας. Η νέα λεγόταν Μαρία και στο αριστερό της πόδι κρεμόταν μια σαύρα χωρίς μάτια και με διπλή ουρά. Όταν διελύθη ο βράχος εις τον οποίον εστέκετο έγινε τολύπη και η σταγών που έπεσε από το στήθος της άνθησε και έμεινε από τότε στη θέση της υποτυπώδης μυγδαλιά

[από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935]

 

ΟΤΑΝ ΣΤΕΓΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΚΩΣΕΙΣ (από την Υψικάμινο του Ανδρέα Εμπειρίκου 1935)

Δεν ήταν ο ζέφυρος. Ήταν ο συρφετός της λίμνης και γύρω του ολοφυρόμενοι θάμνοι γδέρναν την χειμωνιάτικη λεπίδα τους γιατί κατάντικρυ στο στήθος τους  πλέκαν τ’ αφιερωμένα του παιδιά την συστοιχία της μικροσκοπικής σελήνης. Η άνοδος του στρογγυλού λυγμού δεν διεκόπη γιατί σιγά απαλά και με στιλβηδόνα υφάσματος πονετικής κυρίας έγινε η προώθηση του πενιχρού αδάμαντος που αναμασούσε το μυρμήγκι. κατόπιν ήλθε ο σωφρονιστής. Η λεπίς ανδρώθηκε και οι γόοι δεν ακούονται πια παρά μέσα στα πράσινα ποτήρια των ερωτευμένων πουλαριών. Όλες οι σκευασίες καθιερώθηκαν σαν στάμνες και θεωρείται από τότε ως γαλούχησις το κάθε τι που το στέαρ εν πεποιθησει αποκαλεί και προς τα επάνω και προς τα αριστερά Εκβάτανα.

 

Η ΦΥΓΗ ΤΟΥ ΝΗΜΑΤΟΣ

Η Τέρψις των παρθένων στην καρδιά μας και το πένθος των κίτρινων κυμάτων διαρκεί μέσα στην κάθε φυσαλίδα μας. Ωστόσο το πένθος θα χαθεί και από τα νήματα της ουσιαστικοτέρας ώρας θα σηκωθούν τα μπράτσα μας για την οριστική κατίσχυση των τέρψεων των παρθένων και των ισοβαθμίων ανδρογύνων. Τότε θα πέσει για πάντα ο σάπιος μακαράς και θα σηκωθεί ο γδούπος του όπως σηκώνεται το κεφάλι μιας ραπτομηχανής ή το κεφάλι ενός κριού εντός δενδροστοιχίας. 

[από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935]

 

ΤΑ ΣΠΙΡΟΥΝΙΑ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ ΚΑΙ Η ΤΑΧΥΤΗΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ (από την Υψικάμινο του Ανδρέα Εμπειρίκου 1935)

Η σημασία των λοστών εκορυφώθη μετά το πέρασμα των τρωκτικών. Καμιά πλεούμενη πόλις δεν καθωρίσθη περισσότερο από το λίκνισμα των εναυσμάτων. Κατάστηθα πέφτουν τα φιλιά κι όταν περνούν οι πέρδικες κι όταν περνούν τ’ άλογα των λογισμών και των φρεάτων. Οι Φαρισαίοι πέθαναν. Το βαθουλό κελάιδισμα δεν θα φθαρεί. Οι λόχμες και τα κρύσταλλα ανήκουν και σε μας και στις παρθένες. Μέλπουν εδώ και οι καλύτερες γυναίκες. Αμφίστομα τα κράσπεδα των ενιαυτών δημιουργούν τα ρόπαλα. Η οριζόντια λέξη δεν φανερώθηκε. Υπάρχουν όλα και οι βαρύτιμοι δεσμοί της οικουμένης παρατηρούνε πάντοτε τα πάντα.

 

ΑΝΤΙ ΦΛΥΤΖΑΝΙΟΥ

Μια φίλη συνάντησε μιαν άλλη φίλη. Τα δεσμά που συγκρατούσαν τα τζιτζίκια των ομφαλών τους λύθηκαν σαν φρεσκοχυμένοι χάλυβες κι οι δυο φίλες έγιναν μια πόρπη.

[από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935]

 

 

Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ… (από την ποιητική συλλογή ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935)

… κουρνιάζει στη βρεφοδόχο της αντί της ύλης των γιγάντων και στάζει στην περιφέρεια του μαγικού ματιού τις σποραδικές της σπίθες αυτομάτων κυναρίων. Τα τροχοφόρα δεν μιλούν. Είναι το θάμπος πεδιάδα μακρινή μα περιβρέχεται κα φωτίζεται επάνω από τη συννεφιά από τον εκδικητή που οι στιλβωτές αποκαλούνε ήλιο και το μαράζι διαλύεται. Παρόμοια διελύθη και το ιώδιον των λυπημένων κοριτσιών και τώρα περισσότερο παρά κάθε πρωί συμπίπτουν οι χαμηλοί μας ψίθυροι και τα δύστροπα κελεύσματα μαχόμενα με την άδηλη παράταση των κόλπων της σιωπής. Το παρατηρητήριον δεν μούχλιασε μπροστά μας. Διατηρεί την κόμη του και τίποτε μα τίποτε σ’ αυτό την κοσμικό πυθμένα δεν έχει ψαύσει την γλυκυτάτη του προεξοχή.

 

ΠΥΡΟΤΡΙΧΕΣ ΟΛΟΛΥΖΟΝΤΕΣ

Κήπος περισυλλογής πελασγική παράθεσις κειμένων με αυλούς λεβήτων παρατεταγμένων εις εαρινή αιθρίαν μακροθυμεί ακόμη. Αλλά το σιντριβάνι της καρδιάς μου δεν θα ικανοποιηθεί δεν θα ικανοποιηθούν ούτε οι παίδες ούτε τα παιδιά της κατακαημένης πολιτείας. Ίσως ένα καλάμι σκύψει απάνω από την άχνα της περασμένης νύχτας μα η κλίσις του δεν θα είναι τελεσίδικος. Θα σηκωθεί το ταβάνι του και από το μίσχο προς τους τοίχους και τον γελαστό ουρανό θα φύγουνε καρποί πολύ πιο ρόδινοι και από τα χρώματα των ερωτομανών τυμβωρύχων. Κατά του ολέθρου παίζεται τώρα μία κωμωδία. Έχουμε όλοι μας αυτή την ευχέρεια. Δεκακισχίλιοι αιώνες μας δίδαξαν. Εκλεκτοί επιβήτορες μας εγαλούχησαν. Πόθους δεν κοροϊδεύουμε. Έχουμε ακόμα καρούλια που το νήμα τους κατασκευάσθη από γάλα κι ελπίδες

[από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935]

(προσεχώς) ΔΙΑΥΓΕΙΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΗ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΔΕΧΘΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΝΤΑΥΓΕΙΑ ΕΝΟΣ ΘΥΜΟΥ

ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΣΥΝΗΝΤΗΣΕ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΦΙΛΗ. ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΑΤΟΥΣΑΝ   τα τζιτζίκια των ομφαλών τους λύθηκαν σαν φρεσκοχυμένοι χάλυβες κι οι δυο φίλες έγιναν μια πόρπη…    Εδώ περαστικά σαλπίσματα των βρυχωμένων γυπαετών εκεί σημάδια στα μάγουλα των ημίγυμνων γυναικών που μας προσμένουν αντί βοής των χήρων ερπετών…  Μια δεσποινίς σηκώθηκε μέσα στο σκότος και αντικαταστάθη αμέσως απ’ άλλη δεσποινίδα η οποία παρέθεσε γαμήλιο προπόνημα σε συσχετισμένες αναλαμπές εικοσακισχιλίων αιώνων…  Ό,τι κι αν πούμε κι ό,τι κι αν δούμε κερνάμε την εξέχουσαν νοημοσύνη των αρωματισμένων μειρακίων…     Υπέρ της αναγεννήσεως της ευτυχίας υπέρ της εκπληρώσεως των εσχατιών υπέρ της ειρήνης υπέρ της αμαυρώσεως υπέρ της εκλάμφεως της αληθείας υπέρ της κατισχύσεως των ρόδων…   Έκτοτε άλλαξαν οι καιροί και άλλαξε σχήμα και η γυναίκα!... Οι εποχές αλλάζουν και η γυναίκα της εποχής μας μοιάζει με χάσμα θρυαλλίδος…  Άνοιξε το στήθος της σαν βεντάλια και έγειρε την ώρα που σηκώνονται οι θρύλοι των σκοτεινοτέρων πόλεων. Μόνο μια οδοντοστοιχία κροτάλισε και το παρόν εχάθηκε για πάντα. Στα παλιά του βήματα έμεινε κάτι από κατιτί άλλο.  Η νύχτα συνεπήρε τα υπόλοιπα κλωνάρια και στη ρίζα του δένδρου έμεινε σποδός…  Η νέα λεγόταν Μαρία και στο αριστερό της πόδι κρεμόταν μια πλουμιστή σαύρα χωρίς μάτια και με διπλή ουρά… Καμιά προκοπή. Παντού στάχτη. Παντού φόνοι. Κάθε μέρα φέρνει μιαν άλλη μέρα και εξαντλείται βαθμηδόν η παρακαταθήκη των στιλβωτηρίων!.. Η τέρψις των παρθένων στην καρδιά μας και το πένθος των κίτρινων κυμάτων διαρκεί μέσα στην κάθε φυσαλίδα μας…   Κατάστηθα πέφτουν τα φιλιά κι όταν περνούν οι πέρδικες κι όταν περνούνε τ’ άλογα των λογισμών και των φρεάτων…   [κτερίσματα στίχων από την ΥΨΙΚΑΜΙΝΟ 1935 και την ΕΝΔΟΧΩΡΑ  1945 του Ανδρέα Εμπειρίκου]

… την άλλη φορά ΕΛΥΤΡΟΝ, ΤΣΟΧΑ ΡΙΠΙΔΙΟΥ, Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΨΑΡΙ κι άλλα